16/02/2010
Είπα να μην ξαναγράψω, να μην ξαναδώσω έτοιμη τροφή.
Γράφω όμως για τα αδέλφια μου τους συνέλληνες και όχι για την εξουσία και όσους αισθάνονται απλοί διαχειριστές της.
Άρθρο-παρέμβαση από τον σύντροφο Δημήτρη Καραμήτσα
http://dialogos-koinonia.forumotion.com/forum-f8/topic-t142.htm
08/02/2010
03/02/2010
Για να γνωρίζουν οι νεώτεροι και να θυμούνται οι παλαιότεροι…
03/02/2010
11/01/2010
30/12/2009
Η βαθύτερη αλλαγή που έχει γνωρίσει η αμερικανική πολιτική κουλτούρα τα τριάντα τελευταία χρόνια ίσως να είναι η μετατροπή του συντηρητισμού από ένα πολιτικό κίνημα σε ένα είδος θρησκευτικού φονταμενταλισμού. Η μετατροπή αυτή δεν είναι τόσο αποτέλεσμα της συμμαχίας ανάμεσα στους ευαγγελικούς προτεστάντες και τη Δεξιά (αν και η συμμαχία αυτή έπαιξε ασφαλώς ρόλο), όσο προϊόν μιας βεβαιότητας τόσο ακλόνητης που δεν συναντά πλέον καμιά πολιτική αντίδραση.
Όπως σημειώνει ο Νιλ Γκάμπλερ στους Λος Αντζελες Τάιμς, αυτό που βλέπουμε σήμερα στις Ηνωμένες Πολιτείες είναι ένας πολιτικός φονταμενταλισμός που έχει όλα τα χαρακτηριστικά ενός θρησκευτικού φονταμενταλισμού. Επί πολλούς αιώνες, η αμερικανική δημοκρατία οικοδομήθηκε πάνω σε αμοιβαίες παραχωρήσεις, στη διαπραγμάτευση, τον συμβιβασμό, στην αποδοχή του γεγονότος ότι η πλειοψηφία κυβερνά με σεβασμό των δικαιωμάτων της μειοψηφίας, και κυρίως στο σεβασμό των αποφάσεων της πλειοψηφίας. Ο θρησκευτικός φονταμενταλισμός, αντίθετα, στηρίζεται σε αναλλοίωτες αλήθειες που δεν αποτελούν αντικείμενο διαπραγμάτευσης, δεν αλλάζουν, δεν υπόκεινται σε συμβιβασμούς. Με την έννοια αυτή, είναι διαμετρικά αντίθετος προς τη φιλελεύθερη δημοκρατία, όπως ασκείται στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Οι δημοκράτες από όλο το πολιτικό φάσμα είναι ίσως έτοιμοι να υπερασπιστούν τη δημοκρατία μέχρι θανάτου, ελάχιστοι από αυτούς όμως θα υπερασπιστούν μια συγκεκριμένη πολιτική μέχρι θανάτου. Υπό κανονικές συνθήκες, δεν ξεκινά κανείς μια αιματηρή σταυροφορία για τη ρύθμιση του τραπεζικού συστήματος, τη θέσπιση ελαχίστου μισθού ή τη μεταρρύθμιση του συστήματος υγείας. Όταν όμως η πολιτική γίνεται θρησκεία, κάθε πολιτική απόφαση γίνεται υπόθεση ζωής ή θανάτου. Και αυτό ακριβώς παρατηρείται σήμερα στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Τα μέλη του κινήματος Tea Party (που εδώ κι ένα χρόνο οργανώνει θορυβώδεις αντικυβερνητικές διαδηλώσεις), όλοι εκείνοι που συγκρίνουν τον Ομπάμα με τον Χίτλερ ή τον Στάλιν, οι έξαλλοι τηλεπαρουσιαστές που βγάζουν το ψωμί τους χαρακτηρίζοντας συλλήβδην τους προοδευτικούς εχθρούς της Αμερικής (με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα τον Γκλεν Μπεκ, που την εκπομπή του στο Fox News παρακολουθούν 2,3 εκατομμύρια Αμερικανοί), δεν αρκούνται να ασκούν τα δικαιώματά τους στο πλαίσιο του πολιτικού συστήματος. Πιστεύουν ειλικρινά ότι το αμερικανικό πολιτικό σύστημα, εκείνο ακριβώς το σύστημα που εξέλεξε τον Ομπάμα, δεν λειτουργεί πια. Και ότι ο μόνος τρόπος να λειτουργήσει ξανά είναι να αντικατασταθούν οι αβεβαιότητες της πολιτικής ζωής με τις δικές τους βεβαιότητες.
Οι άνθρωποι αυτοί δεν δέχονται καμιά αμφισβήτηση, και αυτός είναι ακριβώς ο λόγος για τον οποίο ο συντηρητισμός έχει μετατραπεί σε θρησκεία. Ο ορθός λόγος δεν τους αφορά, καθώς τα επιχειρήματά τους στηρίζονται στην πίστη και όχι στα γεγονότα. Τίποτα δεν μπορεί να τους κάνει να αλλάξουν, αφού δεν μπορείς να πείσεις τους φανατικούς της θρησκείας για κάτι στο οποίο δεν πιστεύουν ήδη.
Το πρόβλημα είναι μεγάλο, και δεν αφορά μόνο τους προοδευτικούς, αλλά και τους μετριοπαθείς συντηρητικούς που θεωρούν ότι ο συντηρητισμός είναι ιδεολογία και όχι ορθοδοξία. Η θρησκεία δεν μπορεί να καταπολεμηθεί με την πολιτική. Να γιατί η άκρα Δεξιά «κερδίζει» τόσες μάχες. Οι φανατικοί του πολιτικού φονταμενταλισμού χαρακτηρίζονται εξ ορισμού από μεγαλύτερο ζήλο σε σχέση με τους προοδευτικούς ή τους μετριοπαθείς συντηρητικούς. Είναι πιο θορυβώδεις, πιο αδιάλλακτοι, πιο δυσαρεστημένοι, πιο απειλητικοί, πιο αποφασισμένοι να κάνουν τα πάντα προκειμένου να νικήσουν. Η ήττα είναι γι’αυτούς αδιανόητη. Κάθε πολιτική μάχη είναι μια σταυροφορία, ένας ιερός πόλεμος, μια αντιπαράθεση του καλού με το κακό.
Εκείνοι που αντιτίθενται στη θρησκευτική στροφή της πολιτικής πιστεύουν ίσως ότι είναι αρκετό να αλλάξουν στρατηγική. Αλλά κάνουν λάθος. Δεν θα μπορέσουν να κερδίσουν ποτέ τους φονταμενταλιστές, αφού οι τελευταίοι δεν θεωρούν ότι δίνουν μια πολιτική μάχη, αλλά την τελευταία μάχη της Αποκάλυψης.
Los Angeles Times
28/12/2009
28/12/2009
Η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα στον ανεπτυγμένο κόσμο, στην οποία πολλαπλασιάζονται οι φωνές που επιμένουν ότι η μόνη διέξοδος από την οικονομική κρίση είναι η εφαρμογή νεοφιλελεύθερων συνταγών. Οι φωνές αυτές είναι τριών κατηγοριών…
Η πρώτη είναι εκείνη των ευρωπαϊκών συντηρητικών δυνάμεων (κόμματα, κυβερνήσεις, εταιρείες αξιολόγησης, Tύπος), οι οποίες οδήγησαν την Ε.Ε. σε κρίση και οι οποίες, επειδή έπαθαν, έμαθαν και για αυτό δεν εφαρμόζουν στις χώρες τους όλα αυτά που με δογματισμό απαιτούν από την Ελλάδα. Οι αιτίες αυτής της επιμονής είναι, κατά τη γνώμη μου, οι εξής: α) οι πραγματικές αρνητικές εξελίξεις της ελληνικής οικονομίας και του θεσμικού περιβάλλοντος της. Το γεγονός β) ότι πολλοί συντηρητικοί Ευρωπαίοι θέλουν να αποφύγουν να υπάρξουν στην Ελλάδα εναλλακτικές λύσεις προς τις δικές τους συνταγές. Ακόμα, γ) ελπίζουν ότι μέσα από το οικονομικό γονάτισμα της χώρας θα μπορέσουν να επιβάλουν, στις διαπραγματεύσεις που αφορούν προβλήματα στην περιοχή μας, λύσεις που συνάδουν περισσότερο με τα δικά τους συμφέροντα και λιγότερο με τα ελληνικά. Τέλος, δ) διότι επιθυμούν να αυξήσουν ως διεθνή κεφάλαια τον έλεγχο στην ελληνική οικονομία και ακόμα περισσότερο το ποσοστό κέρδους που αποκομίζουν μέσω του δανεισμού. Συνολικά, ο ξένος παράγοντας και οι διεθνείς αγορές αξιοποιούν την πραγματική αδυναμία της Ελλάδας προκειμένου να ενισχυθούν οι ίδιοι. Οποιος ξεχνά τα πραγματικά προβλήματα της χώρας είναι επικίνδυνος. Οποιος αγνοεί τα συμφέροντα που επιδιώκουν να τα αξιοποιήσουν προς όφελός τους είναι ανοήτως επικίνδυνος.
Η δεύτερη ακούγεται από συγκεκριμένα οικονομικά συμφέροντα, τα οποία αποσκοπούν, α) να αυξήσουν τα κέρδη τους, β) να αγοράσουν φτηνά σημαντικές κερδοφόρες ελληνικές δημόσιες εταιρείες μέσα σε ένα κλίμα «εσπευσμένων αποκρατικοποιήσεων» και γ) να αποτρέψουν τη δική τους φορολόγηση και κάθε άλλο είδος συμμετοχή τους στην κατανομή των ζημιών της ελληνικής οικονομίας. Πρόκειται για έναν σκληρό προπαγανδιστικό πόλεμο από τα πάνω των κατέχοντων. Πριν από όλα τμημάτων της διαπλοκής, που συνδέεται με μεγάλα έργα και το τραπεζικό σύστημα.
Η τρίτη «φωνή» είναι εκείνη συγκεκριμένων «δημοσιογραφικών και επιστημονικών μπιστολιών» που δεν μπορούν να σκεφτούν έξω από το πλαίσιο των μέχρι πριν από λίγο καιρό κυρίαρχων δογμάτων του νεοφιλελευθερισμού. Τους είναι αδύνατο να φανταστούν ότι την κρίση δεν θα την πληρώσουν άμεσα εκείνοι που ζουν από την εργασία και το μεροκάματό τους. Δεν μπορούν να φανταστούν έναν κόσμο που οι τράπεζες και τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα θα συμβάλλουν καθοριστικά στην εξυγίανση των δημόσιων οικονομικών. Ομιλούν για άμεσα μέτρα και εννοούν να την πληρώσουν τα χαμηλά και μεσαία εισοδήματα. Να την πληρώσουν όσοι δεν φοροδιαφεύγουν και δεν φοροκλέπτουν. Στα μάτια τους οφείλουν να την πληρώνουν οι ανυπεράσπιστοι και κανείς άλλος.
Η υποκρισία της διαπλοκής
Βρίθουν συγκεκριμένες εφημερίδες, ραδιόφωνα και κανάλια από παραλλαγές επιχειρημάτων που εμφανίζουν την κυβέρνηση ανίκανη να λύσει τα προβλήματα της χώρας, αν δεν ακολουθήσει τις επιταγές εκείνων που πολέμησαν όσο περισσότερο μπορούσαν την ηγεσία Γ. Παπανδρέου και την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία. Η ναυαρχίδα, μάλιστα, του ελληνικού συντηρητισμού, παριστάνει ως να γνωρίζει εκείνη για ποιο λόγο ψηφίσαμε εμείς οι υπόλοιποι τον Γ. Παπανδρέου για πρωθυπουργό, όταν εκείνη έκανε σταυροφορίες ήττας του ΠΑΣΟΚ. Εμφανίζουν την πένα τους ως τη μοναδική ορθή πολιτική γραμμή και τον πρωθυπουργό έχοντα λάθος γραμμή. Καλούν τον πρωθυπουργό να πάψει να προεδρεύει της κυβέρνησης και να «λάβει το μήνυμα» υποταγής του στα συμφέροντα και παραίτησης από τον συνταγματικό ρόλο του. Η δική τους ερμηνεία προτάσσεται της θέλησης των ψηφοφόρων από τους οποίους καλείται ο πρωθυπουργός να πάρει αποστάσεις.
Ειδικότερα οι δημοσιογράφοι αυτοί υποστηρίζουν μεγάλα συγκροτήματα που χρωστάνε εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ στο ελληνικό Δημόσιο και τα οποία συμβάλλουν πρακτικά στο βάθεμα της κρίσης -και εξαιτίας των δικών τους χρεών. Οι ίδιοι εμφανίζονται ως οι κάτοχοι της απόλυτης και μοναδικής αλήθειας. Ως οι μόνοι γνωρίζοντες το πώς θα βγει η χώρα από την κρίση. Είναι, δηλαδή, υποκριτές. Είναι υποκριτές, διότι δεν μπορεί αυτοί που δεν είναι σε θέση να τακτοποιήσουν τα του οίκου τους να μας παριστάνουν τους μάγκες μάγους της οικονομίας της χώρας. Ας βγουν στο κοινό τους και ας εξηγήσουν πριν από όλα πώς έχουν αποτύχει οι ίδιοι επιχειρηματικά. Πώς κατάφεραν να οδηγήσουν τις επιχειρήσεις τους στον υπερδανεισμό και στην πρακτική της πολύπλευρης παραβίασης του νόμου (μη απόδοση αγγελιόσημου στο κράτος, μη καταβολή φόρων και πληρωμών στο ΙΚΑ, μη εφαρμογή δικαστικών αποφάσεων, μη δίωξη τους για αστικά και ποινικά αδικήματα).
Κατά τη γνώμη μου, αν υπάρχει ένα πρόβλημα με την κυβέρνηση είναι ότι για λόγους που οφείλει κάποτε να εξηγήσει, δεν φροντίζει για την εφαρμογή του νόμου έναντι αυτών των συμφερόντων. Σε κάθε περίπτωση, είναι σαφές ότι, αν οι αναγνώστες και ακροατές/θεατές γνώριζαν την πραγματική κατάσταση των επιχειρήσεων εκείνων που παριστάνουν τους εθνικούς δασκάλους, τότε σίγουρα δεν θα μπορούσαν να καλύψουν οι τελευταίοι τα πραγματικά τους συμφέροντα κάτω από αλαλαγμούς σε βάρος κάθε πολιτικής και πολιτικού που δεν τους αρέσει.
Τα συμφέροντα αυτά παραβιάζουν τον νόμο, ζουν με χρήματα του κράτους (επιδοτήσεις, προγράμματα της Ε.Ε., φοροκλοπή, μη εφαρμογή του νόμου), αλλά βρίθουν κατηγοριών ενάντια στους δημόσιους υπαλλήλους (ασφαλώς όχι εκείνων που λαδώνουν οι ίδιοι), ομιλούν για μεγάλο κράτος (που το αποδιοργανώνουν και εκείνοι με τις πελατειακές παρεμβάσεις τους) και επιθυμούν διακαώς να ελέγχουν την πολιτική ζωή του τόπου. Εφτασαν μάλιστα στο σημείο, έστω και έμμεσα, σε άρθρα τους το Σάββατο και την Κυριακή να καλούν τον πρωθυπουργό να παραιτηθεί από τις αρμοδιότητές του και να παραδώσει όλη την οικονομική πολιτική σε τρίτα πρόσωπα μέχρι να «λάβει το μήνυμα».
Αλλα λέει η διεθνής εμπειρία
Η υποκρισία αυτών των συμφερόντων, τα οποία αναφέρουμε, είναι ότι παριστάνουν τους φορείς του Νόμπελ της πρακτικής πολιτικής οικονομίας. Οτι αυτοί γνωρίζουν και κανείς άλλος. Οτι αυτό που γνωρίζουν είναι μονόδρομος και δεν υπάρχουν άλλες εναλλακτικές. Ομως, στην πραγματικότητα, όλες οι χώρες που άντεξαν την παγκόσμια κρίση, αλλά και μπόρεσαν να εξέλθουν γρήγορα από αυτή, χρησιμοποίησαν πολιτικές αντίστροφες εκείνων που καλούν την κυβέρνηση Παπανδρέου να εφαρμόσει. Από το πρωί μέχρι και το βράδυ μάς ενημερώνουν για τις αξιολογήσεις των δανειστών της Ελλάδας και εκείνων που διαχειρίζονται τα δικαιώματα και τα συμφέροντα των τελευταίων. Εμφανίζουν το παγκόσμιο πολιτικό περιβάλλον συντεταγμένο σε αυτές τις αξιολογήσεις, απαιτήσεις και προτροπές. Δεν είναι, όμως, σε θέση να αναφέρουν έστω και μια χώρα που να εξήλθε με τέτοιες μονόπλευρες συνταγές από την κρίση. Ηνωμένο Βασίλειο και ΗΠΑ κρατικοποίησαν ουσιαστικά τον πυρήνα της οικονομία τους. Κίνα και Ινδία που έχουν μέσα στην κρίση υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, ακολουθούν πολιτικές που δεν προτάσσουν τα νομισματικά μεγέθη, παρά τις πολλαπλές πιέσεις που τους ασκήθηκαν να κάνουν κάτι τέτοιο. Η Βραζιλία εξέρχεται της κρίσης χρησιμοποιώντας ως μοχλούς δύο κρατικοποιημένες τράπεζες. Η χώρα που ανταποκρίθηκε καλύτερα από τις ευρωπαϊκές ήταν η Γαλλία, που κάνει τα ακριβώς αντίστροφα από αυτά που συμβουλεύουν τα συγκεκριμένα συμφέροντα και οι φορείς τους. Η αντιμετώπιση όλων των πιο πάνω και της κρίσης απαιτεί συστράτευση μιας μεγάλης κοινωνικής συμμαχίας, που το ΠΑΣΟΚ λέει ότι τη θέλει, αλλά δεν την έχει συγκροτήσει με επάρκεια.
Τέλος, η γραμμή της κυβέρνησης είναι, και οφείλει να είναι, η ανάθεση που της έκανε το εκλογικό σώμα, η πλειοψηφία της Βουλής και ο πρωθυπουργός που εκφράζει τη λαϊκή εντολή και την κοινοβουλευτική δεδηλωμένη. Οι υπόλοιποι εντός του κυβερνώντος κόμματος είναι εντολοδόχοι του λαού και μέλη της εκτελεστικής επιτροπής εντός του πολιτικού συστήματος. Οφείλουν δε να υλοποιούν τις εντολές τους, λαϊκές, κοινοβουλευτικές και του πρωθυπουργού. Οχι ασφαλώς να προσπαθούν να τις υποσκάψουν, τροποποιήσουν και ερμηνεύσουν εκ νέου.
Οι προσπάθειες να υποσκαφθεί ο λόγος και ο ρόλος της πλειοψηφίας του εκλογικού σώματος, της λαϊκής εντολής στον πρωθυπουργό και της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας δεν συνάδει με τη δημοκρατία, τους κανόνες του κράτους δικαίου και την ηθική. Οι κύριοι αυτοί, συμφέροντα και δημόσιοι εκφραστές τους, πιστεύουν ότι μπορεί κανείς να κυβερνά ενάντια στους κανόνες της δημοκρατίας και τις προβλέψεις του Συντάγματος. Αποψη εξίσου επικίνδυνη, αν όχι και περισσότερο, με την οικονομική κρίση.
Διαβάστε περισσότερα: http://www.i-reportergr.com/2009/12/blog-post_7245.html#ixzz0b0IfqIQc
28/12/2009
Γράφει ο ΚΩΣΤΑΣ ΓΕΡΟΝΙΚΟΛΟΣ
Καταπρόσωπο μου εχλεύασαν οι νέοι Αλεξανδρείς:
Ιδέστε, είπαν, ο αφελής περιηγητής του αιώνος!
Επειδή νου δεν έχει
κι από ξένα δάκρυα κέρδος δεν βγάνει. . .
ΟΔ. ΕΛΥΤΗΣ (Άξιον Εστί)
Στο χώρο τη πολιτικής, της οικονομικής και κοινωνικής ζωής του τόπου και ιδιαίτερα σε μια μερίδα του Τύπου, ιδιαίτερα του ηλεκτρονικού, με αποκορύφωμα αυτού, του λεγόμενου «μεγάλου καναλιού», υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι, που κατέχουν, μάλιστα, καίριες θέσεις, τους οποίους ο αείμνηστος Ανδρέας Παπανδρέου χαρακτήριζε μονολεκτικά «Φιλέλληνες». Είναι όλοι αυτοί, που πάνω από το εθνικό συμφέρον και τις ιδιαιτερότητες της ελληνικής κοινωνίας, τοποθετούν τις απαιτήσεις και τις αναγκαιότητες του «συμμαχικού παράγοντα», που παλιότερα ήταν οι θελήσεις των Ηνωμένων Πολιτειών και σήμερα της γραφειοκρατικής ελίτ των Βρυξελλών.
Ο εσμός αυτός, που από χρόνια έχει απογαλακτιστεί από την ελληνική κοινωνία, με τα χρόνια ανδρώθηκε, κάτω από τις ευλογίες των «εκσυγχρονιστικών» κυβερνήσεων Σημίτη και πήρε διαστάσεις καθεστωτικής πρακτικής στα χρόνια της ανύπαρκτης διακυβέρνησης Καραμανλή.
Κι ύστερα ήλθαν οι μέλισσες. . . .
Στις εκλογές του περασμένου Οκτώβρη ο λαός ανέθεσε στο ΠΑΣΟΚ και το Γιώργο Παπανδρέου τη διακυβέρνηση της χώρας, αλλά και την ευθύνη να βγάλει τη χώρα από τη βαθειά οικονομικά, αλλά και δομική κρίση. Η προσπάθεια Τιτάνια, αλλά ο νέος πρωθυπουργός και οι στενοί συνεργάτες του στους οικονομικούς τομείς του κυβερνητικού έργου ξεκαθάρισαν από την αρχή ότι δεν θα αποστούν από τις καθαρές προγραμματικές δεσμεύσεις τους, που είναι η ενίσχυση του εισοδήματος των ασθενέστερων τάξεων του ελληνικού λαού, η αναδιανομή του εθνικού πλούτου υπέρ των μικρομεσαίων λαϊκών στρωμάτων και η ουσιαστική φορολόγηση των υψηλών εισοδημάτων, καθώς και η πάταξη της φοροδιαφυγής.
Μ΄άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε, σκέφτηκαν οι έχοντες και κατέχοντες και τα «γιουσουφάκια» τους, οι «φιλέλληνες». Μέχρι κι ο Καραμανλής μας τα ‘πε αυτά και περάσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα!. . .
Κάτι, όμως, άρχισε να δείχνει πως τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά. Το «Σεράι», δηλαδή οι Μπαρόζοι, οι Αλμούνηδες, οι Τρισέδες και άλλοι εχθροί της πατρίδας, για να ψαρώσουν τη νέα κυβέρνηση, άρχισαν πρωτοφανείς πιέσεις, όχι προς το δρόμο να δουν οι Έλληνες κάποια καλύτερη μέρα, αλλά να επιστρέψουν σε καταστάσεις των αρχών του 20ου αιώνα. μειώσεις μισθών, εργασιακές σχέσεις Μεσαίωνα, παντελή εγκατάλειψη του κοινωνικού κράτους και ενίσχυση του τραπεζικού και μεγαλομεταπρακτικού κεφαλαίου.
Κι αγαλλιάζονταν οι αφελείς Πρεντεντέρηδες στα δελτία των 8 και σκιρτούσαν από ευτυχία στα άντρα της πλατείας Κολωνακίου οι αφανείς Ιούδες του «Φιλελληνισμού»
Έλα, όμως, που υποτίμησαν για μια ακόμα φορά το Γιωργάκη, που είναι Γιώργος και μάλιστα με κάτι. . . . να!. . . Φτυστός ο πατέρας του!. . . Που πήγε στη Σύνοδο Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης και με καθαρά λόγια εξήγησε στους άλλους, ομότιμους αρχηγούς των χωρών της συμμαχίας, ότι εδώ είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξε- γέλασε και οι συνταγές Ιρλανδίας, Ισλανδίας και άλλων χωρών του μπακαλιάρου δεν περνούν. Και παρά τις ικεσίες των Μπαρόζων και των Αλμούνηδων εξασφάλισε την ομόφωνη συγκατάβαση της ηγεσίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης να εφαρμόσει το δικό του πρόγραμμα, προκειμένου να ξεπεράσει η χώρα τη μεγάλη οικονομική κρίση που βιώνει.
Και τότε, μη έχοντας άλλα λόγια να εξηγήσουν τα τεκταινόμενα, οι αφελείς «Φιλέλληνες», αφού η λογική τους δεν μπορεί να συλλάβει τα πραγματικά γεγονότα και τη νέα δυναμική που έχει αναπτυχθεί στην ελληνική κοινωνία, προχώρησαν σε νέο εφεύρημα. Το «βαθύ» ΠΑΣΟΚ. Κατά το «βαθύ Κεμαλικό κράτος» της Τουρκίας.
Κι άρχισαν, οι δυστυχείς, να αναμασούν στα δελτία των 8, με προεξάρχοντες τον ανεκδιήγητο Πρετεντέρη και την ΚΝΙτσα που Τρέμη(προσοχή η ορθογραφία μένει ως έχει) ότι ο πρωθυπουργός πιέζεται ή εκβιάζεται από το «βαθύ ΠΑΣΟΚ» για να εφαρμόσει την πολιτική, που ο ίδιος είχε εξαγγείλει και αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο του κυβερνητικού προγράμματος του ΠΑΣΟΚ. Οι άνθρωποι είναι τόσο μικρόνοες, που δεν μπορούν να δεχθούν το γεγονός ότι ένας πρωθυπουργός επιμένει να υλοποιήσει τα αυτονόητα. Αυτά, δηλαδή, που είχε υποσχεθεί προεκλογικά στον ελληνικό λαό. Ίσως και γιατί αδυνατούν να το πιστέψουν, γιατί είναι στ’ αλήθεια κάτι το πρωτόγνωρο για τα πολιτικά μας ήθη.
Η «καραμέλα», όμως για το «βαθύ ΠΑΣΟΚ» και τους εκβιασμούς που, δήθεν, ασκεί στην άσκηση της κυβερνητικής εξουσίας, άρεσε και οι «Φιλέλληνες», κάθε κόπιας, κι άρχισαν να την αναπαράγουν. Στον Τύπο, στα παράθυρα των τηλεοπτικών ειδησεογραφικών δελτίων, αλλά και σ’ αυτή ακόμα την πολιτική αντιπαράθεση της κυβέρνησης με την αντιπολίτευση. Αδυνατώντας όλοι να εννοήσουν οτι μια κυβέρνηση δεν προέρχεται από παρθενογένεση, αλλά από την ψήφο εκατομμυρίων πολιτών, που άλλοι είναι οργανωμένοι, άλλοι φίλοι κι άλλοι ψηφοφόροι του συγκεκριμένου κομματικού οργανισμού, που κερδίζει τις εκλογές.
Υπάρχει «βαθύ ΠΑΣΟΚ»?
Η απάντηση μου είναι: ΝΑΙ ΥΠΑΡΧΕΙ. . .
Όχι με την έννοια που του δίνουν τα φερέφωνα της παραπληροφόρησης του γραπτού και ηλεκτρονικού Τύπου. Το «βαθύ ΠΑΣΟΚ» δεν είναι οι καρεκλοκένταυροι, θεσιθήρες και οι συνωστιζόμενοι στους προθαλάμους της εξουσίας, ούτε τα κομματικά στελέχη του κάθε νομού και επαρχίας, που περιμένουν να αρπάξουν κάποιο κόκκαλο από τη διανομή της εξουσίας. Ούτε οι διάφοροι Νεονάκηδες, που προσμένουν να λαφειραγωγήσουν.
Το «βαθύ ΠΑΣΟΚ» είναι όσοι ακόμα επιζούν από τη γενιά της Εθνικής Αντίστασης, οι αγωνιστές των αγώνων του 15% για την Παιδεία, του 114 και του αντιδικτατορικού αγώνα, που δεν εξαργύρωσαν την πρόσφορα τους για κάποια θέση σε κομματικά ψηφοδέλτια ή μια θέση με παχυλές αποδοχές σε κάποιους δημόσιους οργανισμούς, οι άνθρωποι της μεταπολιτευτικής γενιάς που προτίμησαν να εξασφαλίσουν τα προς το ζην, δημιουργώντας δικές τους επιχειρήσεις και αρνούμενοι να γίνουν σκλάβοι μιας θέσης στο δημόσιο, οι άνθρωποι που αρνήθηκαν να συνδιαλλαγούν με την κυβερνητική εξουσία και παρέμειναν να αγωνίζονται περήφανοι στο χώρο της ιδιωτικής οικονομίας, τα εκατομμύρια Έλληνες πολίτες, σε κάθε γωνιά της επικράτειας, που είναι ΠΑΣΟΚ, όχι για να πάρουν, αλλά γιατί επιθυμούν να ζήσουν αυτοί και τα παιδιά τους σε μια κοινωνία δίκαιη και δημοκρατική. Είναι τα εκατομμύρια των Ελλήνων πολιτών που κράτησαν τη βρώμικη διετία ’89-90 όρθιο το ΠΑΣΟΚ, χλευαζόμενοι από δεξιά και αριστερά, ως κλέφτες και άτομα μειωμένης ηθικής. Είναι η νέα γενιά, που αφουγκράστηκε τον επαναστατικό λόγο του Γιώργου Παπανδρέου και πύκνωσε τις τάξεις του Κινήματος. Είμαστε εμείς όλοι, που για 35 χρόνια τώρα αγωνιζόμαστε για το «όραμα» μιας νέας κοινωνίας, που ξανοίγεται μπρος μας λουσμένο στο φως, χωρίς, ποτέ μα ποτέ, να σκεφτούμε κάποιο αντίδωρο για τον εαυτό μας.
Εμείς, αυτά τα εκατομμύρια των Ελλήνων πολιτών, είμαστε το «βαθύ ΠΑΣΟΚ» Κι είμαστε υπερήφανοι που η κυβέρνηση, που με την ψήφο μας εκλέξαμε, ακολουθεί την πολιτική που εμείς της δώσαμε την εντολή να υλοποιήσει. Είμαστε όλοι στο πλευρό του Γιώργου Παπανδρέου και των συνεργατών του και στηρίζουμε με κάθε ικμάδα μας το δύσκολο έργο τους.
16/10/2009
“Πολλοί νομίζουν ότι την ιστορία γράφουν μόνοι τους οι ηγέτες. Δεν είναι έτσι. Μια κοινωνία αλλάζει μόνο όταν όλοι μαζί προσπαθήσουν. Ιστορία μπορεί να γράψει ο αγρότης στο χωράφι του, ο νέος επιστήμονας στην έρευνά του. Ο μικρομεσαίος επιχειρηματίας μπορεί να γράψει ιστορία στο μαγαζί του, η γυναίκα στη δουλειά της, ο υπάλληλος στο δημόσιο, ο μετανάστης στην οικοδομή, ο καθηγητής στο πανεπιστήμιό του, ο δάσκαλος στη γειτονιά του, το άτομο με αναπηρία με τη δική του προσπάθεια. Η νοσηλεύτρια στο Κέντρο Υγείας και αυτή μπορεί να γράψει ιστορία, αρκεί να δουλέψουμε μαζί, όλοι μαζί και μόνο μαζί, με χιλιάδες εκατομμύρια «εγώ» που δουλεύουν για το «εμείς».
Μπορούμε στη μεγάλη αυτή εθνική προσπάθεια για τη νέα πορεία, μπορούμε και θα είμαστε μαζί.
Ναι, θα είμαι μπροστά, αλλά θέλουμε κοντά μας όλους τους Έλληνες. Τους καλώ να γράψουμε μαζί τις νέες σελίδες της ιστορίας του τόπου μας, της πατρίδας μας.
Blog Δ.Ο. ΠΑΣΟΚ ΚΟΡΙΝΘΟΥ 